Księga 4: Powietrze ; Rozdział 13: Powietrze Żywiołem

Sorki, że taki krótki :D Postarałam napisać się dziś. Może teraz Sinnu i lolilolika skupią się na sprawdzianie z matmy ^^ Ja mam w piątek i nie będzie mnie na nim :D Teraz mam sporo czasu i siedzę w domu (muszę) Mam ospę, to takie straszne :O. Miłego czytanka :) Sorki, że napisałam tak późno ale nie mogłam wcześniej ;D

--------------
Sokka zastanawiał się przez chwilę o jakiej dziewczynie myśli jego przyjaciel. Wojownik nie zapytał przyjaciela lecz odpowiedział mu na jego pytanie.
- Powiedz co do niej czujesz, nie bój się odrzucenia. Jeśli szybko jej tego nie wyznasz potem może być już za późno.
- Może i masz racje. Dzięki Sokka jesteś super! - powiedział głośnym tonem Harumi i wybiegł.
- Nie ma za co... - krzyknął do przyjaciela. - Może ja sobie wynajdę nową ksywkę? - wojownik pomyślał i wpadł na pomysł. - Psycholog Sokka.
***
- Jedną z cennych lekcji magi powietrza jest również medytacja. Mag powietrza musi być spokojny, niektórzy mnisi potrafią medytować kilka dni.
- Muszą się straaaasznie nudzić. - odpowiedziała znudzona dziewczyna podpierając się ręką.
- Ezzy, musisz nauczyć się być spokojna. - Avatar podszedł do dziewczyny i ułożył dokładnie jej ręce, a następnie pokazał jak dokładnie usiąść. Oboje zamknęli oczy i bardzo mocno się skupili. Słyszeli każdy podmuch wiatru, liście opadające na ziemię i własny oddech.
- Co czujesz? - spytał cicho Avatar.
- Czuje... Czuję ja przelatuje po mnie powietrze, jak wchodzi we mnie, czuję jak do mnie mówi. - odpowiedziała spokojna i rozluźniona dziewczyna.
- Długo będziecie jeszcze tak medytować? - spytała znudzona Toph. - To trwa już jakieś sześć godzin!
- Naprawdę? Tylko sześć? - nie dowierzała Ezzy. - Czuje się jakbym medytowała tylko pół godziny! Rozumiem już tych co medytowali kilka dni.
- Mówiłem... - Aang szeroko uśmiechnął się do przyjaciółki.
- Pomedytujmy jeszcze trochę. - Ezzy prosiła Avatara.
- No jasne, zaczynamy. - oboje usiedli wygodnie i zaczęli medytować, byli skupieni.
- No to świetnie... - burknęła pod nosem Toph. - Kolejne godziny siedzenia...
***
Harumi przemyślał słowa przyjaciela i postanowił pójść do Katary. Wszedł na wysoko położoną górę na której znajdowała się gruba warstwa śniegu. Chłopak kierował się w stronę dziewczyny. Widział Katare jak siedzi na błyszczącym białym śniegu. Jej oczy skierowane były w lód, a nogi były skulone.
- Kataro, coś się stało? - spytał zaniepokojony przyjaciel.
- Nie nic... - dziewczyna otarła ręką policzek na którym leciała łza.
- Przecież widzę, że coś ci jest. - usiadł obok pięknej dziewczyny i lekko objął. - Ktoś ci coś zrobił? - spytał.
- Nie, jest wszystko w porządku. Tylko za kimś bardzo tęsknie.
- Rozumiem. - Harumi myślał, że Katara dalej nie pogodziła się ze śmiercią matki i tęskni, więc przytulił przyjaciółkę. - Kataro, wszystko będzie dobrze. Chcę ci coś powiedzieć.
- Co takiego? - spytała bardzo zdziwiona dziewczyna.
- Kataro, podobasz mi się, ja się w tobie zakochałem. - chłopak uklęknął na przeciw dziewczynie. - Jesteś mądrą, piękną dziewczyną. Chcę z tobą być.
- To są jakieś żarty tak? - spytała zdziwiona.
- Nie, to jest na poważnie. - chłopak złapał dziewczynę za rękę i zarumienił się.
- Co?! Wybacz mi ale ja nie czuję tego samego...
- Jak to?
- Harumi, ja mam chłopaka którego bardzo kocham. To za nim tęsknię i o nim codziennie myślę. Na myśl mi nie przychodzi aby zakochać się w innym. Wybacz. - dziewczyna wstała i poszła do wioski.
***
- Skończyliście?! - krzyknęła Toph.
- Hm... Teraz już tak jak przerwałaś nam. - odpowiedział Aang.
- No to świetnie! - na twarzy niewidomej dziewczyny zawitał uśmiech.
- Co teraz Aang? - spytała radosna i wypoczęta Ezzy.
- Teraz poćwiczymy prawdziwą magię powietrza.
Avatar codziennie dokładnie uczył przyjaciółkę. Pomagał również w poznawaniu kultury magów powietrza.
- Nareszcie! - powiedziała głośno Toph.
- Co? - spytał mnich.
- Jeszcze tylko dwa tygodnie i wracają. Jak ja się cieszę.
- Już?! Też się cieszę.
- Aang, pokazać ci co umiem? - spytała Ezzy.
- Jasne!
Dziewczyna pokazywała różne metody jakich nauczył ją Aang. Ruchy miała doskonałe, wszystko robiła spokojnie i szybko. Widziała jak Aang na nią patrzył, był z niej zadowolony.
- I jak?
- Jest świetnie! Nie wiedziałem, że tak szybko nauczysz się tych trudniejszych technik. Chodź zjemy coś.
- To naprawdę dobry pomysł. - odpowiedziała Toph łapiąc się za brzuch.
Po kilku minutach drogi przyjaciele dotari do kuchni. Aang przygotował jedzenie i usiadł do stołu.
- Ehm... Co to jest? Gdzie jest mięso? - spytała Toph trzymając listek sałaty w ręku.
- My nie jadamy mięsa. Przecież wiesz.
- Gdzie jest te mięso które jadłam?
- Nie ma, skończyło się już.
- Wiecie co... Pójdę z Momo. Może coś znajdziemy ''normalnego'' do jedzenia. Jak zawsze...
- Okej, więcej dla nas. - odpowiedziała Ezzy i zaczęła jeść. - Toph cały czas narzeka od kąt ją poznałam.
- Da się przyzwyczaić, uwierz mi. - uśmiechnął się i zaczął jeść.
Toph spacerowała po świątyni dobre pół godziny i nic nie znalazła.
- Wiesz Momo, my tutaj mięsa nie znajdziemy. Nie mamy wyboru, wracamy do Aanga.

- Wróciłaś? - powiedział Avatar przeżuwając sałatę.

- Tak, muszę jeść to co jest... - niewidoma dziewczyna nałożyła sobie jedzenia i powoli jadła.

- Dziękuję za dobre jedzenia. - Ezzy wstała od stołu. - Idę spać, dobranoc.

- Dobranoc. - odpowiedział mnich i po chwili sam poszedł do pokoju.

- Świetnie! - pomyślała Toph. - Znów zostałam sama... - niewidoma dziewczyna zjadła co mogła i pobiegła do pokoju.

- Dobranoc... - zaczęła. - Nie ważne...